عشقِ تو مَست و کَفْ زَنانم کرد
مَستم و بیخودم چه دانم کرد؟

غوره بودم کُنون شُدم انگور
خویشتن را تُرُش نَتانم کرد

شِکَّرین است یارِ حَلْوایی
مُشتِ حَلْوا دَرین دَهانم کرد

تا گُشاد او دُکانِ حَلْوایی
خانه‌اَم بُرد و بی‌دُکانم کرد

خَلْق گوید چُنان نمی‌باید
من نبودم چُنین چُنانم کرد

اوَّلا خُم شِکَست و سِرکِه بِریخت
نوحه کردم که او زیانم کرد

صد خُمِ میْ به جایِ آن یک خُم
دَرخورَم داد و شادمانم کرد

در تَنورِ بَلا و فِتْنه خویش
پُخته و سُرخ رو چو نانم کرد

چون زُلَیخا زِ غَم شُدم من پیر
کرد یوسُف دُعا جوانم کرد

می‌پَریدم زِ دستِ او چون تیر
دست در من زَد و کَمانم کرد

پُر کُنم شُکرْ آسْمان و زمین
چون زمین بودم آسْمانم کرد

از رَهِ کَهکَشان گُذشت دِلَم
زان سویِ کَهکَشان کَشانم کرد

نردبان‌ها و بام‌ها دیدم
فارغ از بام و نردبانم کرد

چون جهان پُر شُد از حکایَتِ من
در جهانْ هَمچو جانْ نَهانم کرد

چون مرا نَرم یافت هَمچو زبان
چون زبان زود تَرجُمانم کرد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir