هر کِه بَهرِ تو اِنْتِظار کُند
بَخت و اِقْبال را شِکار کُند

بَهرِ بارانْ چو کِشتِ مُنْتَظِر است
سینه را سَبز و لاله زار کُند

بَهرِ خورشیدْ کان چو مُنْتَظُر است
سنگ را لَعْلِ آبْدار کُند

اِنْتظارِ اَدیمْ بَهرِ سُهیل
اَنْدَرو صد هزار کار کُند

آهنی کِانْتِظارْ صَیقل کرد
رویْ را صاف و بی‌غُبار کُند

زِانْتِظارِ رَسول تیغِ علی
در غَزا خویش ذوالْفَقار کُند

اِنْتظارِ جَنین دَرونِ رَحِم
نُطفه را شاهِ خوشْ عِذار کُند

اِنْتظارِ حُبوبْ زیرِ زمین
هر یکی دانه را هزار کُند

آسیا آب را چو مُنْتَظِر است
سنگ را چُست و بی‌قَرار کُند

اِنْتِظارِ قَبولِ وَحیِ خدا
چَشم را چَشمِ اِعْتِبار کُند

اِنْتظارِ نِثارِ بَحْرِ کَرَم
سینه را دُرجِ دُر چو نار کُند

شیره را اِنْتظارْ در دلِ خُم
بَهرِ مَغزِ شَهانْ عُقار کُند

بی‌کِنار است فَضلِ مُنْتَظِرَش
رانده را لایِقِ کِنار کُند

تا قیامَت تمام هم نشود
شَرحِ آن کِانْتِظارِ یار کُند

زِ انْتِظاراتِ شَمسِ تبریزی
شَمس و ناهید و مَهْ دَوار کُند

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir