مرا اِقْبالْ خَندانید آخِر
عِنان این سو بِگَردانید آخِر

زمانی مُرغِ دل بَربشسته پَر بود
بِدادَش پَرّ و پَرّانید آخِر

زِهی باغی که خَندانید از فَضْل
بِدان ابری که گِریانید آخِر

زِهی نُصرت که مَر اسلام را داد
زِهی مُلْکی که اِسْتانید آخِر

به چوگانِ وَفا یک گویِ زَرّین
دَرین میدان بِغَلطانید آخِر

کَمَر بُگْشاد مِرّیخ و بِیَنداخت
سِلَح‌ها را بِدَرّانید آخِر

بِخَندد آسْمان زیرا زمین را
خدا از خوفْ بِرْهانید آخِر