هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به ستایش عشق الهی و جستجوی معنوی می‌پردازد. شاعر از گم‌گشتگی در راه عشق، بی‌قراری و اشتیاق به معشوق حقیقی سخن می‌گوید و بیان می‌کند که تنها راه رسیدن به او، مسیر عشق است. نشانه‌های عشق در همه جا دیده می‌شود و دل و جان سالکان در این راه فدا می‌شود.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کار رفته نیاز به دانش ادبی و عرفانی پایه دارد.

غزل شمارهٔ ۴۷

ای کوی تو برتر از مکانها
وی گم شده در رهت نشانها

سرگشته ببرّ و بحر گردند
اندر طلب تو کاروان ها

ای غرقهٔ بحر بی نشانی
وان گمره وادی نشانها

هر غمزده ایست از تو محزون
وز تست نشان شادمانها

از تست زمین فتاده بیخود
وز شوق تو شور آسمانها

راهی بتو نیست جز ره عشق
خاصان کردند امتحانها

در عالم عشق سیر کردیم
دیدیم یکان یکان نشانها

دل بر سر دل فتاده مدهوش
تن بر سرتن سپرده جانها

نزد دلدار رفته دلها
سوی جانان روان روانها

جانها همه پاکشیده از تن
دلها همه کنده دل زجانها

سر بر سر نیزهای حسرت
تن ها بر خاک جان فشانها

هرکو از عشق گفت حرفی
افتاد چو فیض بر زبانها
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.