هوش مصنوعی: این متن به رابطه‌ی تن و روان، تأثیر عشق و حکمت بر روشنایی دل، و نقش دشمنی و جفا در تقویت نور درون می‌پردازد. همچنین، از تأثیر عشق بر زیبایی و روشنایی شمع وجود سخن می‌گوید و به اشتیاق به دوست و گرمای ناشی از آن اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کار رفته ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۸۱

این تن ما از روان روشن ما روشنست
وین دل ما از ریاضات تن ما روشنست

هر خیالی کرد دشمن نوری اندر سینه تافت
سینه ما از جفای دشمن ما روشن است

صمت حکمت میفزاید در دل اهل خرد
خاطر ما از زبان الکن ما روشن است

از دهان ما شنید و در دل خود جای داد
آن دل حکمت پذیر از روزن ما روشنست

چشم دل را کارفرما تا که روشن تر شود
دیدهٔ حق بین ما از دیدن ما روشن است

آب و تاب حسن را از عشق باشد پرورش
شمع روی مهوشان از روغن ما روشن است

تا بود جان در تن ما اشک و آه ما بجاست
مستمر گرمابه گرم و کلخن ما روشن است

هم زهجرش آتشی در جان ما افروخته
هم زوصلش این دو چشم روشن ما روشن است

میشود دل مشتعل از اشتیاق دوست فیض
این سخن از شعله دل در تن ما روشن است
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.