یار ما گر میل صحرا می‌کند، صحرا خوش است
میل دریا گر کند، در چشم ما دریا خوش است

گر نماید روی او، خود رفتن دلها نکوست
ور بپوشد رخ، ز حسرت شور در سرها خوش است

در وصالش چون نوازد مستی ما خوش بود
در فراقش گر گدازد نالهای ما خوش است

هر چه خواهد خاطرش، ما آن شویم و آن کنیم
هر کجا ما را دهد جا، جای ما آنجا خوش است

زاهدان را زهد و تقوی، عاقلان را ننگ و نام
عاشقان را غمزه‌های یار بی پروا خوش است

عاشقان را باغ و بستان عارض جانان بود
داغ سوداشان به جای لاله حمرا خوش است

ای که خواهی شور دریا آب چشم ما ببین
دُرّ و لعل از خون دل، در قعر این دریا خوش است

ای که هستی میفروشی در جهان جای تو خوش
بی سر و پایان کوی نیستی را جا خوش است

هر که را چون فیض وحشت باشد از ابنای دهر
گوش بسته، لب خموش و چشم نابینا خوش است

«فیض کاشانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir