دوش از من رمیده می رفت
دامان زکفم کشیده می رفت

می رفت و مرا به حسرت از پی
دریا دریا زدیده می رفت

می رفت به ناز و رفته رفته
آرام دل رمیده می رفت

می رفت و دل شکسته از پی
نالان نالان تپیده می رفت

می رفت و روان روان به دنبال
تن در عقبش خمیده می رفت

می رفت سرور و شادمانی
از سینه مرا و دیده می رفت

می رفت به یاد هجرش از پی
هوش از سر من پریده می رفت

می رفت و فغان من به دنبال
او فارغ و ناشنیده می رفت

میرفت و منش فتاده در پی
صد پرده ی من در دیده می رفت

می رفت و جهان جهان تغافل
گفتی که مرا ندیده می رفت

میرفت به صد هزار تمکین
سنجیده و آرمیده می رفت

کس سرو چمن چمان ندیده است
آن سوی روان چمیده می رفت

حیف است که بر زمین نهد پای
ای کاش فرا ز دیده میرفت

بس فیض ز رفتنش غزل کاش
در آمدنش قصیده می رفت

«فیض کاشانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir