چون سَرِکَس نیسْتَت فِتْنه مَکُن دلْ مَبَر
چون که بِبُردی دلیْ پَرده او را مَدَر

چَشمِ تو چون رَهْ زَنَد رَهْ زده را رَهْ نِما
زُلْفِ تو چون سَر کَشَد عشوه هِنْدو مَخَر

عشقْ بُوَد دِلْسِتان پَروَرشِ دوستان
سَبز و شِکُفته کُند باغِ تو را چون شَجَر

وَجْهُکَ وَجْهُ الْقَمَر قَلْبُکَ مِثْلُ الْحَجَر
رُوحُکَ رُوحُ الْبَقا حُسْنُکَ نُورُ الْبَصَر

عشقْ خَران جُو به جُو تا لَبِ دریایِ هو
کُهنه خَران کو به کو اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَرْ

دشمنِ ما در هُنر شُد به مَثَلْ دُنْبِ خَر
چند بِپیمایی اَش؟ نیست فُزون کَم شُمَر

اُقْسِمُ بِالعادیات اَحْلِفُ بِالْمُوریات
غَیْرُکَ یا ذَالصِّلات فی نَظَری کَالْمَدَر

هر کِه به جُز عاشق است در تُرُشی لایِق است
لایِقِ حَلْوا شِکَر لایِق سِرکا کَبَر

هَجْرُکَ رُوحی فِداکْ زَلْزَلَنی فی هَواکْ
کُلُّ کَریم سِواک فَهْوَ خِداعُ غَرَر

عشقْ خوش و تازه رو عاشقِ او تازه تَر
شکلِ جهانْ کُهنه‌یی عاشقِ او کُهنه تَر

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir