صد جلوه کنی هر دم و دیدن نگذارند
گل گل شکفد زان رخ و چیدن نگذارند

در باغ جمالت گل و ریحان فراوان
یک مردم چشمی بچریدن نگذارند

در آرزوی آب حیات از لب لعلت
لب تشنه بمردیم و مکیدن نگذارند

عشاق جگر سوخته داغ غمت را
در حسن و جمالت نگریدن نگذارند

پرواز کند طایر جان سوی جنابت
در آرزوی وصل و رسیدن نگذارند

بیهوده پر و بال معارف چه گشائیم
در ساحت عزتو پریدن نگذارند

قرب تو و حرمان مرا تشنه لبی گفت
نزدیک لب آرند و چشیدن نگذارند

در سر سویدای دل و رخ ننمایند
در مردمک دیده دویدن نگذارند

تو در نظر و فیض ز دیدار تو محروم
غرق می وصلیم و چشیدن نگذارند