هوش مصنوعی: این متن به موضوع عشق الهی و تأثیر آن بر زندگی انسان می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که عشق حقیقی تنها زمانی ارزشمند است که برای خدا باشد و هر کس که از این عشق بی‌بهره باشد، در دنیا گم می‌شود. همچنین، عشق الهی بر تمام عناصر عالم، از جمله افلاک و ستارگان، حکمرانی می‌کند و تنها کسانی که خود را در راه عشق می‌سوزانند، به حقیقت می‌رسند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از اصطلاحات و استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد.

غزل شمارهٔ ۳۴۷

عشق استفاده از قلم و لوح حق کند
در مکتب خدا رخ خوبان سبق کند

عز قبول و رفعت اخلاص عشق راست
کو هر چه می‌کند همه از بهر حق کند

هر کس که از حرارت عشقش عرق نریخت
در ورطه کشاکش دنیا عرق کند

افلاک و انجمند اسیر امیر عشق
گه روشنایی آرد و گاهی غسق کند

گاهی طلوع و گاه زوال و گهی غروب
گاهی سحر گهی فلق و گه شفق کند

آنکس که چار عنصر تن را بعشق سوخت
سلطان جانش حکم بر این نه طبق کند

از حکم آنکه ماه تواند شکافتن
گردن اگر کشد سر خورشید شق کند

علم از خدا چه کرد پی مکتب و کتاب
گه شرح ماسیاتی و گه ما سبق کند

در دفتر سیه نبود نور عشق فیض
با مولوی بگوی که ترک ورق کند
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.