هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از عشق و جمال معنوی سخن می‌گوید و به توصیف حالات روحی و عرفانی خود می‌پردازد. شاعر از شمس تبریزی به عنوان نمادی از جمال الهی یاد می‌کند و به تأثیرات عمیق این جمال بر روح و جان انسان اشاره می‌کند. در این شعر، مفاهیمی مانند عشق الهی، جمال معنوی، و رهایی از نفس اماره مطرح شده‌اند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۱۵۴
چو دَررَسید زِ تبریز شَمسِ دین چو قَمَر
بِبَست شَمس و قَمَر پیشِ بَندگیش کَمَر
چو رویِ اَنْوَرِ او گشت دیده دیده
مَقامِ دیدنِ حَق یافت دیده‌‌های بَشَر
فرشته نَعْره زنانْ پیشِ او چو چاوشان
فَلَک سُجودکُنانْ پیشِ او به چَشم و به سَر
به چَشمِ نَفْس نَشُد رویِ ماهِ او دیدن
که نَفْس می‌نَگُشایَد به سویِ شاهْ نَظَر
که لَعْلِ آن مَهْ خاصیَّتِ زُمرّد داشت
ازان بِبَست از او اژدَهایِ نَفْسْ بَصَر
دِرختِ هر کِه بِدو سَر کَشید جان نَبَرَد
زِ اَرّه‌‌های فَنا و زِ زَخْم‌‌های تَبَر
کُنون که ماهْ نَهان شُد زِ ابرِ این هِجْران
زِ ابرهای دو دیده فرودَوید مَطَر
زِ قَطْره‌‌های دو دیده زمین شُدی سَرسَبز
اگر نه قَطْره بَرآمیختی به خونِ جِگَر
جِگَر چو آلَتِ رَحْم است رَحْم از او خیزَد
از این سَبَب مَدَدِ دیده‌ها بِکَرد مَگَر
زِ عشقْ جُمله اجزایِ خانه باخَبَرند
چو کَدْخدای بُوَد از جَمالِ شَهْ مُخْبَر
تو طالِبِ خَبَری کَم نِشین به بی‌خَبَران
گروهِ بی‌خَبَران را به هیچ سگْ مَشُمَر
که جُفتِ مُرده تو را مُرده شوی گردانَد
که شویِ مُرده بُوَد خود زِ مُرده شوی بَتَر
به چَشمِ دَرد به عیسی نِگَر اگر نِگَری
سَرَک مَپیچ بِدان چَشم و در خَرَش مَنِگَر
چو هَم نِشین شود انگور با خُمِ سِرکه
شرابِ او تُرُشی شُد حَریفِ اوست کَبَر
به حیله حیله تو سوراخ کُن خُمِ تُرشی
بُرون گُریز و بُرو سویِ بَحرِ شَهْد و شِکَر
کُدام بَحر؟ خداوند شَمسِ دینِ به حَق
به ذاتِ پاکِ خدا اوست خسروِ اَکْبَر
بِبَست شَمس و قَمَر پیشِ بَندگیش کَمَر
چو رویِ اَنْوَرِ او گشت دیده دیده
مَقامِ دیدنِ حَق یافت دیده‌‌های بَشَر
فرشته نَعْره زنانْ پیشِ او چو چاوشان
فَلَک سُجودکُنانْ پیشِ او به چَشم و به سَر
به چَشمِ نَفْس نَشُد رویِ ماهِ او دیدن
که نَفْس می‌نَگُشایَد به سویِ شاهْ نَظَر
که لَعْلِ آن مَهْ خاصیَّتِ زُمرّد داشت
ازان بِبَست از او اژدَهایِ نَفْسْ بَصَر
دِرختِ هر کِه بِدو سَر کَشید جان نَبَرَد
زِ اَرّه‌‌های فَنا و زِ زَخْم‌‌های تَبَر
کُنون که ماهْ نَهان شُد زِ ابرِ این هِجْران
زِ ابرهای دو دیده فرودَوید مَطَر
زِ قَطْره‌‌های دو دیده زمین شُدی سَرسَبز
اگر نه قَطْره بَرآمیختی به خونِ جِگَر
جِگَر چو آلَتِ رَحْم است رَحْم از او خیزَد
از این سَبَب مَدَدِ دیده‌ها بِکَرد مَگَر
زِ عشقْ جُمله اجزایِ خانه باخَبَرند
چو کَدْخدای بُوَد از جَمالِ شَهْ مُخْبَر
تو طالِبِ خَبَری کَم نِشین به بی‌خَبَران
گروهِ بی‌خَبَران را به هیچ سگْ مَشُمَر
که جُفتِ مُرده تو را مُرده شوی گردانَد
که شویِ مُرده بُوَد خود زِ مُرده شوی بَتَر
به چَشمِ دَرد به عیسی نِگَر اگر نِگَری
سَرَک مَپیچ بِدان چَشم و در خَرَش مَنِگَر
چو هَم نِشین شود انگور با خُمِ سِرکه
شرابِ او تُرُشی شُد حَریفِ اوست کَبَر
به حیله حیله تو سوراخ کُن خُمِ تُرشی
بُرون گُریز و بُرو سویِ بَحرِ شَهْد و شِکَر
کُدام بَحر؟ خداوند شَمسِ دینِ به حَق
به ذاتِ پاکِ خدا اوست خسروِ اَکْبَر
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۵۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
