هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر عشق را به عنوان بالاترین ارزش و منبع آرامش و شفا توصیف می‌کند. او عشق معشوق را برتر از هر چیز دیگر می‌داند و از احساسات عمیق و شدید خود نسبت به معشوق سخن می‌گوید. شاعر همچنین از درد هجران و اشتیاق به وصال معشوق می‌گوید و عشق را به عنوان نیرویی قدرتمند و فراتر از دنیای مادی توصیف می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده‌تر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

غزل شمارهٔ ۱۱۵۹

عشقْ جان است عشقِ تو جانْ تَر
لُطفْ دَرمان واز تو دَرمانْ تَر

کافَری‌های زُلفِ کافَرِ تو
گشته زایْمان جُمله ایمانْ تَر

جانْ سِپُردن به عشقْ آسان است
وَزْ پِیِ عشقِ توست آسانْ تَر

همه مِهْمانِ خوانِ لُطْف تواَند
لیکْ این بَنده زاده مِهْمانْ تَر

بی تو هستند جُمله‌ بی‌سامان
لیک من‌ بی‌طَریق و سامانْ تَر

عشقِ تو کانِ دولت اَبَداست
لیکْ وَصلِ جَمالِ تو کانْ تَر

تیغِ هِنْدیِّ هَجْر بُرّان است
لیکْ هِنْدیِّ عشقْ بُرّانْ تَر

هر دلی چارپَرّه در پِیِ توست
دلِ ما صدپَراست و پَرّانْ تَر

دیدنِ تو به صد چو جانْ اَرْزان
عِوَضِ نیمْ جانَم اَرْزانْ تَر

گَر چه این چَرخْ نیکْ گَردان است
چَرخ اَفْلاکِ عشقْ گَردانْ تَر

همه زَ اَفْلاکِ عشقْ در تَرَسند
وان فَلَک در غَمِ تو تَرسانْ تَر

شَمسِ تبریز هِمَّتی می‌دار
تا شَوَم در تو من عَجَب دانْ تَر
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۵۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.