سحر رسید ز غیبم بکوش هوش سروش
که خیز و از لب ما بادهٔ طهور بنوش

از آن سروش شدم مست و بیخود افتادم
شراب تا چه کند چون سروش برد از هوش

گذاشتم تن و با پای جان روانه شدم
روان روان شد و تن تن زد از سماع سروش

بقدسیان چو رسیدم مرا گرفت از من
صلای ساقی ارواح و بانگ نوشانوش

ندا رسید دگر بار کای قتیل فراق
بیا و از لب ما شربت حیات بنوش

ز پای تا سر من مو بمو دهانی شد
چشید ذوق حیاتی از آن خجسته سروش

مرا گرفت ز من خود بجای من بنشست
فؤاد من شد و چشم من و مرا شد گوش

نهاد بر سر من زان حیات سرپوشی
که مرگ دست ندارد بزیر آن سرپوش

حیاهٔ غیب رسید و سر مماهٔ رسید
چنان برید که ننشست دیک فیض از جوش

«فیض کاشانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir