جانِ خَراباتی و عُمرِ بهار
هین که بِشُد عُمْر چُنین هوشیار

جان و جهان جانِ مرا دست گیر
چَشمِ جهان حَرفِ مرا گوش دار

صورتِ دل آمد و پیشَم نِشَست
بسته سَر و خَسته و بیماروار

دستِ مرا بر سَرِ خود می‌نَهاد
کِی به غَمِ دوست مرا دست یار

دَردِ سَرَم نیست زِ صَفْرا و تَب
از میِ عشق است سَرَم پُرخُمار

این همه شیوه‌ست مُرادَش تویی
ای شِکَرت کرده دِلَم را شکار

جانِ من از ناله چو طُنْبور شُد
حالِ دِلَم بِشْنو از آوازِ تار