هوش مصنوعی: این متن به دنبال فردی پاک و زیبا‌نظر می‌گردد که بتواند به سوی عظمت و زیبایی‌های جهان نظر کند. از نور عشق و تأثیر آن بر بینش انسان سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که تنها با نگاه خالص و الهی می‌توان به حقیقت دست یافت.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۱۶۹

هست کسی صافی و زیبانَظَر
تا بِکُند جانِبِ بالا نَظَر؟

هست کسی پاکْ ازین آب و گِل
تا بِکُند جانِبِ دریا نَظَر؟

پا بِنَهَد بر کَمَرِ کوهِ قاف
تا بزَنَد بر پَر عَنْقا نَظَر؟

تا که نَظَر مَست شود زافْتاب
تا بشَوَد‌ بی‌سَر و‌ بی‌پا نَظَر؟

هست کسی را مَدَد از نورِ عشق
تا فُتَدَش جُمله بدان جا نَظَر؟

آبْ هم از آبْ مُصَفّا شود
هم زِ نَظَر یابَد بینا نَظَر

جُمله نَظَر شو که به دَرگاهِ حقّ
راه نَیابَد مَگَر اِلّا نَظَر
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۶۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.