هوش مصنوعی:
این متن عرفانی از مولانا جلال‌الدین رومی است که به موضوع عشق الهی و رابطه‌ی انسان با خدا می‌پردازد. در این شعر، عشق به عنوان نیرویی قدرتمند توصیف می‌شود که همه‌چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد و انسان را از ظواهر دنیوی به سمت حقیقت معنوی سوق می‌دهد. شاعر از مفاهیمی مانند توبه، استغفار، و فنا در راه عشق سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که عشق الهی همه‌ی موانع را از بین می‌برد و انسان را به حقیقت وجود نزدیک می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌ی عرفانی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۱۷۷
آفتابی بَرآمَد از اَسْرار
جامه شویی کنیم صوفی وار
تَنِ ما خِرقه‌یی‌‌ست پُرتَضْریب
جانِ ما صوفیی‌‌ست مَعنی دار
خِرقه پُر زِ بَند روزی چند
جان و عشق است تا اَبَد بر کار
به سَرِ توست شاه را سوگند
با چُنین سَر چه می‌کُنی دَسْتار؟
چون رُخِ توست ماه را قبله
با چُنین رُخ چه می‌کُنی گُلْزار؟
توبها کرده بودی ای نادان
گشته بودی زِ عاشقی بیزار
عشقْ ناگَه جَمالِ خود بِنِمود
توبه سودَت نکرد و اِسْتِغْفار
این جهانْ هَمچو مومِ رَنگارنگ
عشقْ چون آتشی عَظیم شَرار
موم و آتش چو گشت همسایه
نَقْش و رَنگشْ فَنا شود ناچار
گَر بگویم دِگَر فَنا گَردی
وَرْ نگویم نمی‌گُذارد یار
جَنَّةُ الرُّوحِ عِشْقُ خالِقِها
مِنْهُ تَجْری جَمیعةُ الْاَنْهار
مِنْهُ تَصْفَرُّ حُضْرَةُ الْاَوْراق
مِنْهُ تَخْضَرُّ اَغْصُنُ الْاَشْجار
مِنْهُ تَحْمَرُّ وَ جْنَةُ الْمَعْشُوق
مِنْهُ تَصْفَرُّ وَ جْنَةُ الْاَحْرار
مِنْهُ تَهْتَزُّ صُورَةُ الْمَسْرور
مِنْهُ یَبْکِی الْکَئیبُ بِالْاَسْحار
اِنَّ فی الْعِشْقِ فُسْحَةَ الْارْرواح
اِنَّ فی ذاکَ عِبْرَةَ الْاَبْصار
ذُبْتُ فی الْعِشْقِ کَیْ اُعایِنَهُ
ما کَفی اَنْ اَراهُ بالْاثار
اِنَّ الاثارَ تَحْجُبُ الاثار
اِنَّ الاَسْرار تَسْتُرُ الْاَسْرار
کَثْرَةُ الْحُجْبِ لا تُحَجِّبُنی
اِنَّ ذِکْراکَ تَخْرِقُ الْاَسْتار
جامه شویی کنیم صوفی وار
تَنِ ما خِرقه‌یی‌‌ست پُرتَضْریب
جانِ ما صوفیی‌‌ست مَعنی دار
خِرقه پُر زِ بَند روزی چند
جان و عشق است تا اَبَد بر کار
به سَرِ توست شاه را سوگند
با چُنین سَر چه می‌کُنی دَسْتار؟
چون رُخِ توست ماه را قبله
با چُنین رُخ چه می‌کُنی گُلْزار؟
توبها کرده بودی ای نادان
گشته بودی زِ عاشقی بیزار
عشقْ ناگَه جَمالِ خود بِنِمود
توبه سودَت نکرد و اِسْتِغْفار
این جهانْ هَمچو مومِ رَنگارنگ
عشقْ چون آتشی عَظیم شَرار
موم و آتش چو گشت همسایه
نَقْش و رَنگشْ فَنا شود ناچار
گَر بگویم دِگَر فَنا گَردی
وَرْ نگویم نمی‌گُذارد یار
جَنَّةُ الرُّوحِ عِشْقُ خالِقِها
مِنْهُ تَجْری جَمیعةُ الْاَنْهار
مِنْهُ تَصْفَرُّ حُضْرَةُ الْاَوْراق
مِنْهُ تَخْضَرُّ اَغْصُنُ الْاَشْجار
مِنْهُ تَحْمَرُّ وَ جْنَةُ الْمَعْشُوق
مِنْهُ تَصْفَرُّ وَ جْنَةُ الْاَحْرار
مِنْهُ تَهْتَزُّ صُورَةُ الْمَسْرور
مِنْهُ یَبْکِی الْکَئیبُ بِالْاَسْحار
اِنَّ فی الْعِشْقِ فُسْحَةَ الْارْرواح
اِنَّ فی ذاکَ عِبْرَةَ الْاَبْصار
ذُبْتُ فی الْعِشْقِ کَیْ اُعایِنَهُ
ما کَفی اَنْ اَراهُ بالْاثار
اِنَّ الاثارَ تَحْجُبُ الاثار
اِنَّ الاَسْرار تَسْتُرُ الْاَسْرار
کَثْرَةُ الْحُجْبِ لا تُحَجِّبُنی
اِنَّ ذِکْراکَ تَخْرِقُ الْاَسْتار
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۷۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
