هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از حافظ، با زبانی نمادین به ستایش عشق، مستی معنوی و انتقاد از ریا و زهد خشک می‌پردازد. شاعر از معشوق، شراب و بزم عاشقانه سخن می‌گوید و برتری عشق صادقانه بر ایمان ظاهری را تبلیغ می‌کند. همچنین، به نقد صوفیان ریاکار و دعوت به رهایی از قید عقل خشک می‌پردازد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی عمیق، نمادگرایی (مانند شراب و مستی به معنای عشق الهی) و نقدهای اجتماعی است که برای درک کامل، به بلوغ فکری نیاز دارد. همچنین، برخی اصطلاحات ممکن است برای مخاطبان جوانتر نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۸۳۳

یا رب این مخمور را در بزم مستان بار ده
وز شراب لایزالی ساغر سرشار ده

یکدو غمزه زان دو چشمم ساقیا هر بامداد
یکدو بوسه زان لبانم در شبان تار ده

دور عقل آمد بسر گفتار واعظ شد کساد
عشق را بگشا دکان و رونق بازار ده

وقت مستی و طرب آمد خرد را عذرخواه
بزم مستان را بیارا مطربان را بار ده

کفر صادق خوشتر از ایمان کاذب آیدم
سبحه بستان از کف من در عوض زنار ده

مسجد و محراب و منبر پر شد از زرق و ریا
هان در میخانه بگشا راستان را بار ده

آتشی از عشق افروز اهل غفلت را بسوز
دردها را کن دوا بیمار را تیمار ده

زاهدان خشک را بگذار با جهل و غرور
خیل رندان را می از جام هوالغفار ده

زاهدان را نیست در خور عشقبازی کار ماست
عام را زین باده کم ده خاص را بسیار ده

میکشد ساقی خمارم باده را تعجیل کن
فیض را از جام باقی عیش بی آزار ده
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.