ای دوست بیا که طاقتم طاق شده
جان و دل و دین بوصل مشتاق شده

شبها تا کی شمارم اختر گوئی
جسمم همه وقف این کهن طاق شده

جان مانده ز فکر و ذکر و تن هم ز عمل
بر دوش روان بار بدن شاق شده

نه صبر بدل مانده نه قوت ببدن
اعضای رئیسه روح را عاق شده

اجزای تنم ز یکدیگر پاشیده
شیرازه گسسته دفتر اوراق شده

گفتن باشاره رفتنم با دست است
مژگانست زبان و ساعدم ساق شده

چندی غم و خرمی بهم میخوردم
هر جرعه کنون غمیست راواق شده

حالی دارم که هرکه بر من گذرد
تا دیده سراسر همه اشفاق شده

ای فیض بیا ز شکوه بگذر تن زن
اینست که جان گذشته و چاق شده

این ظلمت ظاهر بعدم گشته روان
باطن ز ثنای قدس اشراق شده