گل از رخ تو وام کند زیبائی
سرو از قد تو کسب کند رعنائی

نرگس بود از چشم خوشت تازه و تر
شمشاد ز بالات کند بالائی

از پرتو روی تو بود مه روشن
خورشید بنور تو کند بینائی

آهوی ختن ز گیسویت مشگ برد
عنبر گیرد ز زلف تو بویائی

شوری ز لبت نمک کند در یوزه
دندان تو لؤلوش کند لالائی

شکر ز دهان تو برد شیرینی
قند از لب تو وام کند حلوائی

ابروی تو است قبلهٔ هر مؤمن
زلف تو بود راهزن ترسائی

از عشق تو دیوانه بود هر مجنون
سودای تو کرد فیض را سودائی

«فیض کاشانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir