۴۰۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲۰۹

ای دلِ بی‌بَهره از بَهرامْ تَرس
وَزْ شَهانْ در ساعتِ اِکْرامْ تَرس

دانه شیرین بُوَد اِکْرامِ شاه
دانه دیدی آن زمان از دامْ تَرس

گر چه بارانْ نِعْمَت است از بَرقْ ترس
شادِ ایّامی تو از ایّامْ تَرس

لُطفِ شاهان گر چه گُستاخَت کُند
تو زِ گُستاخیِّ ناهنگامْ تَرس

چون بِخَندد شیر تو ایمِن مَباش
آن زمان از زَخمِ خون آشامْ تَرس

ای مگسْ دل با لَبِ شِکَّر مَپیچ
چَشمْ بادام است از بادامْ تَرس
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.