بیا که دانه لَطیف است رو زِ دامْ مَتَرس
قِمارخانه دَرآ و زِ نَنگِ وامْ مَتَرس

بیا بیا که حَریفانْ همه به گوشِ تواَند
بیا بیا که حَریفانْ تو را غُلامْ مَتَرس

بیا بیا به شَرابیّ و ساقی‌یی که مَپُرس
دَرآ دَرآ بَرِ آن شاهِ خوش سَلامْ مَتَرس

شنیده‌یی که دَرین راه بیمِ جان و سَر است
چو یارْ آبِ حَیات است ازین پیامْ مَتَرس

چو عشقْ عیسیِ وَقت است و مُرده می‌جویَد
بِمیر پیشِ جَمالَش چو من تمامْ مَتَرس

اگر چه رَطْلِ گِرانْ است او سَبُک روح است
زِ دستِ دوست فُروکَش هزار جامْ مَتَرس

غُلامِ شیر شُدی بی‌کَباب کِی مانی؟
چو پُخته خوار نباشی زِ هیچ خامْ مَتَرس

حَریفِ ماه شُدی از عَسَس چه غم داری؟
صَبوحِ روح چو دیدی زِ صُبح و شامْ مَتَرس

خیالِ دوست بیاوَرْد سویِ من جامی
که گیر بادهٔ خاص و زِ خاص و عامْ مَتَرس

بِگُفْتَمَش مَهِ روزه‌ست و روز گفت خَموش
که نَشْکَنَد میِ جانْ روزه و صیامْ مَتَرس

دَرین مَقامْ خَلیل است و بایَزیدْ حَریف
بِگیر جامْ مُقیم و دَرین مَقام مَتَرس