پَریشان باد پیوسته دل از زُلفِ پَریشانش
وَگَر بَرناوَرَم فردا سَرِ خویش از گَریبانش

اَلا ای شِحْنهٔ خوبی زِ لَعْلِ تو بَسی گوهر
بِدُزدیده‌ست جانِ من بِرَنجانَش بِرَنجانَش

گَر ایمان آوَرَد جانی به غیرِ کافِرِ زُلْفَت
بِزَن از آتشِ شوقَت تو اَنْدَر کُفر و ایمانش

پَریشان باد زُلفِ او که تا پنهان شود رویَش
که تا تنها مرا باشد پَریشانیْ زِ پِنهانش

مَنَم در عشقْ بی‌برگی که اَنْدَر باغِ عشقِ او
چو گُل پاره کُنم جامه زِ سودایِ گُلِستانش

در آن گُل‌هایِ رُخسارش هَمی‌غَلطید روزی دل
بِگُفتم چیست این؟ گُفتا هَمی‌غَلْطَم در اِحْسانش

یکی خَطّی نِویَسم من زِ حالِ خود بر آن عارِض
که تا بَرخوانَد آن عارِض که اُستاد است خَطْ خوانش

وَلیکِن سخت می‌تَرسَم ازان زُلفِ سِیَه کارش
که بَسْ دل در رَسَن بَسته‌ست آن هِنْدو زِ بُهْتانش

به چاهِ آن ذَقَن بِنْگَر مَتَرس ای دلْ زِ افتادن
که هر دل کانْ رَسَن بیند چُنان چاه است زِنْدانش

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir