هوش مصنوعی:
این متن از مولانا جلال‌الدین رومی است که در آن به اهمیت دعا و عشق الهی اشاره می‌شود. شاعر از یار خوش‌کیش خود می‌خواهد که به دعای درویش توجه کند، زیرا دعای صادقانه مستجاب می‌شود. همچنین، او به عشق الهی و قربانی کردن در راه آن تأکید می‌کند و از شمس تبریز به عنوان نماد عشق یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۲۳۷
شِنو پَندی زِ من ای یارِ خوش کیش
به خونِ دل بَرآیَد کارِ دَرویش
یَقین می‌دان مُجیب و مُسْتَجاب است
دُعای سوخته‌ی درویشِ دل ریش
چو آن سُلطانِ بی‌چون را بِدیدی
غَنی گشتی رَهیدی از کَم و بیش
چو اسماعیلْ قُربان شو دَرین عشق
وَلی را بَنده شو گَر نیستی میش
چو پُختی در هَوایِ شَمسِ تبریز
ازین خامانِ بیهوده مَیَندیش
به خونِ دل بَرآیَد کارِ دَرویش
یَقین می‌دان مُجیب و مُسْتَجاب است
دُعای سوخته‌ی درویشِ دل ریش
چو آن سُلطانِ بی‌چون را بِدیدی
غَنی گشتی رَهیدی از کَم و بیش
چو اسماعیلْ قُربان شو دَرین عشق
وَلی را بَنده شو گَر نیستی میش
چو پُختی در هَوایِ شَمسِ تبریز
ازین خامانِ بیهوده مَیَندیش
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۳۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
