شده‌ام سِپَندِ حُسنَت وَطَنَم میانِ آتش
چو زِ تیرِ توست بَنده بِکَشَد کَمانِ آتش

چو بسوخت جانِ عاشق زِ حَبیب سَر بَرآرَد
چه بسوخت اَنْدَر آتش که نگشت جانِ آتش؟

بِمَسوز جُز دِلَم را که زِ آتَشَت بِداغَم
بِنِگَر به سینهٔ من اَثَرِ سِنانِ آتش

که ستاره‌‌های آتش سویِ سوخته گَرایَد
که زِ سوخته بیابد شَرَرَش نشانِ آتش

غَمِ عشقِ آتَشینَت چو درخت کرد خُشکَم
چو درختْ خُشک گردد نَبُوَد جُز آنِ آتش

خُنُک آن کِه ز آتشِ تو سَمَن و گُلَش بِرویَد
که خَلیلِ عشق دانَد به صَفا زبانِ آتش

که خَلیلِ او بر آتش چو دُخان بُوَد سَواره
که خَلیلْ مالِک آمد به کَفَش عِنانِ آتش

سَحَری صَلایِ عشقت بِشِنید گوشِ جانَم
که دَرآ در آتشِ ما بِجِه از جهانِ آتش

دلِ چون تَنور پُر شُد که زِ سوزْ چند گوید
دَهَنِ پُرآتشِ من سُخَن از دهانِ آتش

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir