هوش مصنوعی: این متن شعری است که به توصیف زیبایی و عظمت یک شخصیت یا مفهوم می‌پردازد. در این شعر، از تشبیهات و استعارات زیبا برای بیان قدرت، جمال و تأثیر این شخصیت استفاده شده است. به عنوان مثال، شکستن شکر به لب او، طعنه زدن بر گل تر، سجده فلک بر در او و دیگر تصاویر شاعرانه، همگی نشان‌دهنده عظمت و زیبایی بی‌نظیر این شخصیت هستند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق و استعارات پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از واژگان و تشبیهات شاعرانه نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد تا بتواند به درستی درک و تحلیل شود.

غزل شمارهٔ ۱۲۵۱

گَر لبِ او شِکَنَد نرخِ شِکَر می‌رَسَدَش
وَرْ رُخَش طَعنه زَنَد بر گُلِ تَر می‌رَسَدَش

گَر فَلَک سَجده بَرَد بر دَرِ او می‌سِزَدَش
وَرْ سِتانَد گِرو از قُرصِ قَمَر می‌رَسَدَش

وَرْ شَهِ عقل که عالَم هَمِگی چاکرِ اوست
جِهَتِ خِدمَتِ او بَستِ کَمَر می‌رَسَدَش

شاهْ خورشید که بر زَنگیِ شب تیغ کَشید
گَر پِیِ هیبَتَش اَفکَند سِپَر می‌رَسَدَش

گَر عُطارِد زِ پِیِ دایره و نُقطهٔ او
هَمچو پَرگار دَوان است به سَر می‌رَسَدَش

آن جَمالی که فرشته نَبُوَد مَحْرَمِ او
گَر ندارد سَرِ دیدارِ بَشَر می‌رَسَدَش

کار و بارِ مَلِکانی که زَبَردست شدند
نکُند وَرْ بکُند زیر و زَبَر می‌رَسَدَش

می‌شِمُردم من ازین نوع شُنودَم زِ فَلَک
که ازین‌ها بِگُذر چیزِ دِگَر می‌رَسَدَش
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۵۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۵۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.