هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از تضادها و تناقض‌های زندگی سخن می‌گوید. او از شیرینی و ترشی، خنده و گریه، و زیبایی و زشتی صحبت می‌کند و به این موضوع اشاره دارد که گاهی چیزهایی که به نظر شیرین و زیبا می‌آیند، در واقع ترش و ناخوشایند هستند. شاعر همچنین به موضوع باور و ایمان اشاره می‌کند و از مخاطب می‌خواهد که به ظاهر چیزها اعتماد نکند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند تضادها و تناقض‌های زندگی نیاز به تجربه و بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۱۲۶۰
اَنْدَرآمد شاهِ شیرینان تُرُش
جانِ شیرینَم فِدایِ آن تُرُش
چَشمِ کَژْبین را بِگُفتم کَژْ مَبین
کَس کُند باور گُلِ خندان تُرُش؟
در هر آن زندان که دَرتابَد رُخَش
کَس نَمانَد در همه زندان تُرُش
گِردِ باغَش گشتم و وَاللّهْ نَبود
میوه‌‌یی اَنْدَر همه بُستان تُرُش
در حَرَم خَندان بُوَد سُلطان وَلیک
می‌نِمایَد خویش در دیوان تُرُش
گَر تو مَردِ مومنی باور مَکُن
اَنْگَبین و شِکَّر و ایمان تُرُش
مُنْکِر اَرْ باشد تُرُش نَبْوَد عَجَب
نِسْبَتی دارد به بادنجان تُرُش
جانِ شیرینَم فِدایِ آن تُرُش
چَشمِ کَژْبین را بِگُفتم کَژْ مَبین
کَس کُند باور گُلِ خندان تُرُش؟
در هر آن زندان که دَرتابَد رُخَش
کَس نَمانَد در همه زندان تُرُش
گِردِ باغَش گشتم و وَاللّهْ نَبود
میوه‌‌یی اَنْدَر همه بُستان تُرُش
در حَرَم خَندان بُوَد سُلطان وَلیک
می‌نِمایَد خویش در دیوان تُرُش
گَر تو مَردِ مومنی باور مَکُن
اَنْگَبین و شِکَّر و ایمان تُرُش
مُنْکِر اَرْ باشد تُرُش نَبْوَد عَجَب
نِسْبَتی دارد به بادنجان تُرُش
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
