هوش مصنوعی: این متن شعری است که به ستایش میر فخرالدین مبارک شاه می‌پردازد و او را با معجزات پیامبرانی مانند عیسی و موسی مقایسه می‌کند. شاعر همچنین از خود و وضعیتش سخن می‌گوید، بیان می‌کند که مانند گوهری از دریا آمده اما خریداری نداشته و اکنون قصد بازگشت به دریا را دارد. در نهایت، او از آوازه‌ی احسان سلطان در جهان سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

قطعه شمارهٔ ۱۳۶

مردم چشم وزارت، مرکز دور وجود
زبده ارکان و انجم حاصل کون و مکان

خلق او را معجز عیسی و مریم در نفس
دست او را قدرت موسی عمران در بنان

میر فخر الدین مبارک شاه کز تعظیم و قدر
فخر دارد در زمان او زمین بر آسمان

گر کلیم الله به عمر خود به چوبی داد روح
هر دم انگشتش مرکب می‌کند در نی روان

آفتاب از روشنی با رای او دم زد مگر
کافتاب و خاک را افتاد تیغ اندر میان

صاحبا من گوهری بودم ز دریا آمدم
چون خریداری ندیدم لاجرم گشتم کران

نیستم گوهر مرا سیم سیه گیر آمده
سوی دارالملک بغداد از سواد خاک کان

عزم آن دارم که اکنون باز با دریا روم
چشم آن دارم که بگشایی ز پایم ریسمان

مدت ده سال اندر بوته‌های انتظار
روزگارم آتش دم داد و دود امتحان

عاقبت بگداخت اجزای وجودم دم به دم
خالص و صافی شدم وقت خلاص است این زمان

چون درم آواره گردان در جهان تا می‌دهم
شهرت آوازه احسان سلطان در جهان
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قطعه شمارهٔ ۱۳۵
گوهر بعدی:قطعه شمارهٔ ۱۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.