هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که از بازگشت طبیب (نماد عارف) به سوی یار (خدا) و کشف حقیقت درون خود سخن می‌گوید. در این شعر، از مفاهیمی مانند فنا، عشق الهی، و رهایی از غم و عیوب دنیوی استفاده شده است. همچنین، اشاره‌هایی به داستان‌های پیامبرانی مانند یوسف، یعقوب، عیسی، و موسی وجود دارد که نماد رستگاری و معجزه‌های الهی هستند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات و فلسفه عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۲۷۹
باز دَرآمَد طَبیبْ از دَرِ ایّوبِ خویش
یوسُفِ کَنْعان رَسید جانِبِ یَعقوبِ خویش
بَهرِ سَفَر سویِ یار خانه بَرانداخت دل
دید که خود بود دلْ خانهٔ مَحبوبِ خویش
دلْ چو فَنا شُد دَرو مانْد وِیْ او کَشف شُد
آنچه بِگُفت او مَنَم طالِب و مَطْلوبِ خویش
شُکر که عیسیٰ رَسید عازَرِ ما زنده شُد
شُکر که موسیٰ نِمود معجزهٔ خوبِ خویش
شُکر که موسیٰ بِرَست از همه فرعونیان
شُکر که عاشق رَسید در کَنَفِ خوبِ خویش
شُکر که خورشیدِ عشق از سویِ مشرق بِتافت
در دل و جان‌ها فَکَنْد آتش و آشوبِ خویش
شُکر که ساقیِّ غَیْب شُست به میْ جُمله عَیب
شُکر که طالِب رَهید از غَمِ دِلْکوبِ خویش
یوسُفِ کَنْعان رَسید جانِبِ یَعقوبِ خویش
بَهرِ سَفَر سویِ یار خانه بَرانداخت دل
دید که خود بود دلْ خانهٔ مَحبوبِ خویش
دلْ چو فَنا شُد دَرو مانْد وِیْ او کَشف شُد
آنچه بِگُفت او مَنَم طالِب و مَطْلوبِ خویش
شُکر که عیسیٰ رَسید عازَرِ ما زنده شُد
شُکر که موسیٰ نِمود معجزهٔ خوبِ خویش
شُکر که موسیٰ بِرَست از همه فرعونیان
شُکر که عاشق رَسید در کَنَفِ خوبِ خویش
شُکر که خورشیدِ عشق از سویِ مشرق بِتافت
در دل و جان‌ها فَکَنْد آتش و آشوبِ خویش
شُکر که ساقیِّ غَیْب شُست به میْ جُمله عَیب
شُکر که طالِب رَهید از غَمِ دِلْکوبِ خویش
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۷۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
