هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر از معشوق خود به عنوان منبع زندگی، امید و شادی یاد می‌کند. او معشوق را به عنوان آب، نان، باغ امید و شمع دل توصیف می‌کند و از ویژگی‌های مثبت او مانند اعتدال و اتصال به شادی سخن می‌گوید. شاعر همچنین از کسانی که با غوغا و سودا به این معشوق نزدیک می‌شوند، انتقاد می‌کند و توصیه می‌کند که به جای آن، از نوشیدنی‌های معنوی مانند صهبا و سکبا استفاده کنند. در نهایت، شاعر از معشوق به عنوان منبع حیات و شادی یاد می‌کند و از او می‌خواهد که به دیگران نیز این شادی را هدیه دهد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌تر مانند صهبا و سکبا نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد.

غزل شمارهٔ ۱۲۸۰

جانِ من است او هِی مَزَنیدَش
آنِ من است او هِی مَبَریدَش

آبِ من است او نانِ من است او
مِثْل ندارد باغِ امیدَش

باغ و جِنانَش آبِ رَوانَش
سُرخیِ سیبَش سَبزیِ بیدَش

مُتَّصِل است او مُعْتَدل است او
شمعِ دل است او پیش کَشیدَش

هر کِه زِ غوغا وَزْ سَرِ سودا
سَر کَشَد این جا سَر بِبُریدَش

هر کِه زِ صَهْبا آرَد صَفْرا
کاسهٔ سِکْبا پیش نَهیدَش

عامْ بیاید خاصْ کُنیدش
خامْ بیاید هم بِپَزیدَش

نَکْ شَهِ‌هادی زان سویِ وادی
جانِبِ شادی داد نَویدَش

داد زَکاتی آبِ حَیاتی
شاخِ نَباتی تا بِمَزیدَش

باده چو خورْد او خامُش کرد او
زَحْمَت بُرد او تا طَلَبیدَش
وزن: مفتعلن فع مفتعلن فع
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۷۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۸۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.