۲۷۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲۸۳

نِدا رَسید به عاشق زِ عالَمِ رازَش
که عشقْ هست بُراقِ خدایْ می‌تازَش

تَبارَکَ اللّه در خاکیان چه باد افتاد
چو آبِ لُطف بِجوشید زِ آتَشِ نازَش

گرفت شکلِ کبوتر زِ ماه تا ماهی
زِ عشقِ آن که دَرآیَد به چَنگُلِ بازش

گرفت چهرهٔ عُشّاقْ رنگ و سِکّهٔ زَر
زِ عشقِ زَرگَرِ ما و زِ لَذَّتِ گازَش

دَران هوا که هوا و هَوَس ازو خیزد
چه دید مُرغِ دل از ما؟ زِ چیست پَروازَش؟

گَهی که مُرغِ دلِ ما بِمانَد از پرواز
کِه بَست شَهْپَرِ او را؟ کِه بُرد اَنْگازَش؟

مَگو که غَیرتْ هر لحظه دست می‌خایَد
که شَرم دار زِ یار و زِ عشقِ طَنّازَش

زِ غیرتَش گِلِه کردم به خنده گفت مرا
که هر چه بَند کُند او تو را بَراندازَش
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۸۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۸۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.