شِنو زِ سینه تَرَنگا تَرَنگِ آوازش
دلِ خَراب طَپیدن گرفت از آغازش

به بَر گرفت رَباب و زِ سَر نَهاد کُلَه
زِ دست رفت دلِ من چو دید سَر بازَش

دل از بِریشَمِ او چون کَلا به گَردان است
کَلابه ظاهر و پنهانْ زِ چَشم قَزّازَش

دو سه بِریشَم ازین اَرْغنون فُروتَر گیر
که تُند می‌رَسَد آوازِ عقل پَردازش

بِدان که تَنْ چو غُبار است و جانْ دَرو چون باد
وَلیک فِعْلِ غُبارِ تَن است غَمّازَش

غُبارْ جان بُوَد و می‌رَسَد دِگَر جانی
که ذَرّه ذَرّه به رَقص آمده‌‌ست از آوازش

جهانْ تَنور و دَرو نان‌هایِ رنگارنگ
تَنور و نان چه کُند آن کِه دید خَبّازش؟

زِ سینه نیست سَماعِ دل و زِ بیرون نیست
فِداتْ جانَم هر جا که هست بِنْوازَش

شبی به طَنْز بِگُفتم دِلا به مَهْ بِنِگَر
که هست مَهْ را چیزی زِ لُطفِ پَروازش

چو آفتاب نَهان شُد به جایِ او بِنَهَند
چراغَکی که بُوَد شب شَراراَنْدازش

به هر دو دستْ دل از ماهْ چَشمِ خود بِگْرفت
که دلْ زِ غَیرتِ شَهْ واقِف است و از نازش

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir