هوش مصنوعی: این متن شعری است که به زیبایی و جلالت یک شخصیت یا مفهوم اشاره می‌کند. شاعر از عشق و ستایش به این شخصیت سخن می‌گوید و از تأثیرات عمیق آن بر جهان و روح انسان صحبت می‌کند. متن پر از استعاره‌ها و تصاویر شاعرانه است که زیبایی و عظمت موضوع را به تصویر می‌کشد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و شاعرانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد تا به درستی درک شود.

غزل شمارهٔ ۱۲۹۴

کُلُّ عَقْلٍ بِوَصْلِکُمْ مُدْهَش
کُلُّ خَدٍّ بِبَیْنِکُمْ مُخْدَش

مَست گشتم زِ طَعْنه و لافَش
دُردی‌اَش خوش‌تَر است یا صافَش؟

بَصَرُ الْعَقْلِ مِنْ جَلالَتِکُم
مَثَلُ التُّرْکِ عَیْنُهُ اَخْفَش

کَر شَوَم تا بُلندتَر گوید
هر کِه او دَم زَنَد زِ اوصافَش

شارِبُ الْخَمْرِ کَیْفَ لا یَسْکَر؟
صاحِبُ الْحَشْرِ کَیْفَ لا یَنْعَش؟

زان دَمی کو دَمید در عالَم
گشت پُرگُلْ زِ قافْ تا قافَش

مَسْکِنُ الرُّوْحِ حَوْلَ عِزَّتِهِ
مَسْکِنُ لَیْسَ فیهِ یَسْتَوْحِشْ

اَنْدَرآیَد سِپِهر تا زانو
چو کَشَد بویِ مُشک از نافَش

مَنْ اَتاهَ اِلَی الْخُلُودِ اَتیٰ
وَ انْتَهیٰ مِنْ مَکانِهِ الْمُرْعِش

جان بُرید از جهان و عُذْرَش این
کُالْفَتی یافتَم زِ ایلافَش
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۹۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۹۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.