هوش مصنوعی:
این متن یک شعر عرفانی است که در آن شاعر از عشق و ارادت به معشوق الهی سخن میگوید. او از زیبایی و کرم معشوق، تأثیر او بر دل و جان، و غرق شدن در عشق الهی صحبت میکند. همچنین، شاعر به مفاهیمی مانند عقل، عشق، و تسلیم در برابر اراده الهی اشاره میکند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعارهها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوانتر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۳۳۳
ای تو وَلیْ احسانِ دل، ای حُسنِ رویَتْ دامِ دل
ای از کَرَم پُرسانِ دل، وِیْ پُرسِشَت آرامِ دل
ما زنده از اِکْرامِ تو، ای هر دو عالَمْ رامِ تو
وِیْ از حَیاتِ نامِ تو جانی گرفته نامِ دل
بر گِردِ تَنْ دلْ حَلْقه شُد، تَن با دِلَم هم خِرقه شُد
وین هر دو در تو غَرقه شُد، ای تو وَلیْ اِنْعامِ دل
ای تَن گرفته پایِ دل، وِیْ دلْ گرفته دامَنَت
دامَن زِ دل اَنْدَر مَکَش، تا تَن رَسَد بر بامِ دل
ای گوهرِ دریایِ دل، چه جایِ جان؟ چه جایِ دل؟
روشن زِتو شبهایِ دل، خُرَّم زِتو اَیّامِ دل
ای عاشق و معشوقِ من، در غیرِ عشقْ آتش بِزَن
چون نُقطهیی در جیمِ تَن، چون روشنی بر جامِ دل
از بارگاهِ عقلِ کُل، آید هَمیبانگِ دُهُل
کامَد سپاهِ آسْمان، نَکْ میرَسَد اَعْلامِ دل
از زَخْمِ تیغِ آن سِپَه، در کُشتنِ خَصْمانِ شَهْ
پُر خون شُده صَحرا و رَهْ، رَهْ گشته خون آشامِ دل
زان حَملههایِ صَفْ شِکَن، سَر کوفته دیوانِ تَن
خُطْبه به نامِ شَهْ شُده، دیوانْ پُر از اَحْکامِ دل
ای قیل و قالَت چون شِکَر، وِیْ گوشْمالَت چون شِکَر
گَر زین اَدَب خوارم کُنی، خواری من است اِکْرامِ دل
گَر سِرِّ تو نَنْهُفتَمی، من گُفتنیها گُفتمی
تا از دِلَم واقِف شُدی، امروزْ خاص و عامِ دل
ای از کَرَم پُرسانِ دل، وِیْ پُرسِشَت آرامِ دل
ما زنده از اِکْرامِ تو، ای هر دو عالَمْ رامِ تو
وِیْ از حَیاتِ نامِ تو جانی گرفته نامِ دل
بر گِردِ تَنْ دلْ حَلْقه شُد، تَن با دِلَم هم خِرقه شُد
وین هر دو در تو غَرقه شُد، ای تو وَلیْ اِنْعامِ دل
ای تَن گرفته پایِ دل، وِیْ دلْ گرفته دامَنَت
دامَن زِ دل اَنْدَر مَکَش، تا تَن رَسَد بر بامِ دل
ای گوهرِ دریایِ دل، چه جایِ جان؟ چه جایِ دل؟
روشن زِتو شبهایِ دل، خُرَّم زِتو اَیّامِ دل
ای عاشق و معشوقِ من، در غیرِ عشقْ آتش بِزَن
چون نُقطهیی در جیمِ تَن، چون روشنی بر جامِ دل
از بارگاهِ عقلِ کُل، آید هَمیبانگِ دُهُل
کامَد سپاهِ آسْمان، نَکْ میرَسَد اَعْلامِ دل
از زَخْمِ تیغِ آن سِپَه، در کُشتنِ خَصْمانِ شَهْ
پُر خون شُده صَحرا و رَهْ، رَهْ گشته خون آشامِ دل
زان حَملههایِ صَفْ شِکَن، سَر کوفته دیوانِ تَن
خُطْبه به نامِ شَهْ شُده، دیوانْ پُر از اَحْکامِ دل
ای قیل و قالَت چون شِکَر، وِیْ گوشْمالَت چون شِکَر
گَر زین اَدَب خوارم کُنی، خواری من است اِکْرامِ دل
گَر سِرِّ تو نَنْهُفتَمی، من گُفتنیها گُفتمی
تا از دِلَم واقِف شُدی، امروزْ خاص و عامِ دل
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.