هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از عشق و امید به وصال معشوق سخن می‌گوید. در آن، شاعر از زیبایی و جذابیت معشوق و تأثیر آن بر زندگی خود می‌گوید. همچنین، از امید به لطف و کرم معشوق و پیروزی عشق بر مشکلات و هجران سخن می‌راند. در پایان، شاعر به ظهور شاه شمس تبریزی و تأثیر آن بر جهان اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۳۵۶
اگر دَرآیَد ناگَهْ صَنَم، زِهی اِقْبال
چو در بُتان زَنَد آتش بُتَم، زِهی اِقْبال
چُنان که دی زِ جَمالَش هزار توبه شِکَست
اگر رَسَد عَجَب امروز هم، زِهی اِقْبال
نِشَسته‌اَند در اومیدِ او قِطارْقِطار
اگر زِلُطفْ نِمایَد کَرَم، زِهی اِقْبال
میانِ لشکَرِ هِجران، که تیغ در تیغ است
سپاهِ وَصْل بَرآرَد عَلَم، زِهی اِقْبال
هزار گُل بِنِمایَد که خارْ مَست شود
هزار خَنده بَرآرَد زِغَم، زِهی اِقْبال
به رَغْمِ حِرصِ شِکَم خوارْ خوان نَهَد تا دل
هزار کاسه کَشَد بی‌شِکَم، زِهی اِقْبال
چو عشقْ دست بَرآرَد، سَبُک شود قالَب
دَوَد به گِردِ فَلَک بی‌قَدَم، زِهی اِقْبال
چو صُبح دَم بِرَسَد شاهْ شَمسِ تبریزی
چو آفتابِ جهانْ بی‌حَشَم، زِهی اِقْبال
چو در بُتان زَنَد آتش بُتَم، زِهی اِقْبال
چُنان که دی زِ جَمالَش هزار توبه شِکَست
اگر رَسَد عَجَب امروز هم، زِهی اِقْبال
نِشَسته‌اَند در اومیدِ او قِطارْقِطار
اگر زِلُطفْ نِمایَد کَرَم، زِهی اِقْبال
میانِ لشکَرِ هِجران، که تیغ در تیغ است
سپاهِ وَصْل بَرآرَد عَلَم، زِهی اِقْبال
هزار گُل بِنِمایَد که خارْ مَست شود
هزار خَنده بَرآرَد زِغَم، زِهی اِقْبال
به رَغْمِ حِرصِ شِکَم خوارْ خوان نَهَد تا دل
هزار کاسه کَشَد بی‌شِکَم، زِهی اِقْبال
چو عشقْ دست بَرآرَد، سَبُک شود قالَب
دَوَد به گِردِ فَلَک بی‌قَدَم، زِهی اِقْبال
چو صُبح دَم بِرَسَد شاهْ شَمسِ تبریزی
چو آفتابِ جهانْ بی‌حَشَم، زِهی اِقْبال
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۵۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
