هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از ساقی درخواست می‌کند تا به او شرابی بی‌درد و بی‌دغل بدهد. او از مشکلات و دردهای زندگی دوری می‌جوید و تنها به لذت نوشیدن شراب و مستی می‌اندیشد. شاعر به زیبایی و لذت شراب اشاره می‌کند و از آن به عنوان وسیله‌ای برای فرار از دغدغه‌های زندگی یاد می‌کند. همچنین، او به عشق و جذابیت آن نیز اشاره می‌کند و از خداوند طلب بخشش می‌کند.
رده سنی:
18+
این متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به شراب و مستی ممکن است برای سنین پایین‌تر مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۳۶۰
باده دِهْ ای ساقیِ جان، بادهٔ بی‌دُرد و دَغَل
کارْ ندارم جُز ازین، گَر بِزیَم تا به اَجَل
هاتِ حَبیبی سَکَرًا، لا بِفُتُورٍ وَکَسَلْ
یَقْطَعُ عَنْ شارِبِهِ کُلَّ مَلالٍ وَفَشَلْ
باده چو زَر دِهْ که زَرَم، ساغَر پُر دِهْ که نَرَم
غَرقهٔ مَقصود شُدی، تا چه کُنی عِلْم و عَمَل؟
اَصْبَحَ قَلْبی سَهِرًا مِنْ سَکَرٍ مُفْتَخِرًا
اِنْ کَذَبَ الْیَوْمَ صَدَقْ، اِنْ ظَلَمَ الْیَوْمَ عَدَلْ
ای قَدَحْ امروز تو را، طاق و طُرُنبی‌ست، بیا
بادهٔ خُنْبِ مَلِکی، دادهٔ حَقْ عَزَّوَجَل
طُفْتُ بِهِ مُعْتَمِرًا، فُزْتُ بِهِ مُفْتَخِرًا
مَنْ سُقِی الْیَوْمَ کَذی، جُمْلَةُ ما رامَ حَصَل
مَست و خوشی، خواجه حَسَن، نی نه چُنان مَست که من
کیسهٔ زَر مَست کُند، لیک نه چون جامِ اَزَل
لِواءُنا مُرْتَفِعٌ، وَشَمْلُنا مُجْتَمِعٌ
وَروُحُنا کَما تَری، فی دَرَجاتٍ وَدُوَل
توبهٔ ما، جانِ عَمو توبهٔ ماهی‌ست زِجو
از دل و جان توبه کُند هیچ تَن، ای شیخِ اَجَل؟
عِشْقُکَ قَدْ جادَلَنا، ثُمَّ عَدا جادَلَنا
مِنْ سَکَرٍ مُفْتَضِحٌ شارِبُهُ حَیْثُ دَخَل
بَحْر که مَسجور بُوَد، تَلْخ بُوَد شور بُوَد
در دلِ ماهی رَوِشَش بِهْ بُوَد از قَند و عَسَل
یا اَسَدًا عَنَّ لَنا، فَنِعْمَ ما سَنَّ لَنا
حُبُّکَ قَدْ حَبَّبَنا، فَاعْفُ لَنا کُلَّ زَلَل
بَسْ بُوَد ای مَست، خَمُش جانْ زِبَدَن رَست، خَمُش
باده سِتان که دِگَران عَربَده دارند و جَدَل
اُسْکُتْ یا صاحِ کَفی، وَاعْفُ عَفا اللّهُ عَفا
هاتِ رَحیقًا بِصَفا، قَدْ وَصَلَ الْوَصْلُ وَصَل
کارْ ندارم جُز ازین، گَر بِزیَم تا به اَجَل
هاتِ حَبیبی سَکَرًا، لا بِفُتُورٍ وَکَسَلْ
یَقْطَعُ عَنْ شارِبِهِ کُلَّ مَلالٍ وَفَشَلْ
باده چو زَر دِهْ که زَرَم، ساغَر پُر دِهْ که نَرَم
غَرقهٔ مَقصود شُدی، تا چه کُنی عِلْم و عَمَل؟
اَصْبَحَ قَلْبی سَهِرًا مِنْ سَکَرٍ مُفْتَخِرًا
اِنْ کَذَبَ الْیَوْمَ صَدَقْ، اِنْ ظَلَمَ الْیَوْمَ عَدَلْ
ای قَدَحْ امروز تو را، طاق و طُرُنبی‌ست، بیا
بادهٔ خُنْبِ مَلِکی، دادهٔ حَقْ عَزَّوَجَل
طُفْتُ بِهِ مُعْتَمِرًا، فُزْتُ بِهِ مُفْتَخِرًا
مَنْ سُقِی الْیَوْمَ کَذی، جُمْلَةُ ما رامَ حَصَل
مَست و خوشی، خواجه حَسَن، نی نه چُنان مَست که من
کیسهٔ زَر مَست کُند، لیک نه چون جامِ اَزَل
لِواءُنا مُرْتَفِعٌ، وَشَمْلُنا مُجْتَمِعٌ
وَروُحُنا کَما تَری، فی دَرَجاتٍ وَدُوَل
توبهٔ ما، جانِ عَمو توبهٔ ماهی‌ست زِجو
از دل و جان توبه کُند هیچ تَن، ای شیخِ اَجَل؟
عِشْقُکَ قَدْ جادَلَنا، ثُمَّ عَدا جادَلَنا
مِنْ سَکَرٍ مُفْتَضِحٌ شارِبُهُ حَیْثُ دَخَل
بَحْر که مَسجور بُوَد، تَلْخ بُوَد شور بُوَد
در دلِ ماهی رَوِشَش بِهْ بُوَد از قَند و عَسَل
یا اَسَدًا عَنَّ لَنا، فَنِعْمَ ما سَنَّ لَنا
حُبُّکَ قَدْ حَبَّبَنا، فَاعْفُ لَنا کُلَّ زَلَل
بَسْ بُوَد ای مَست، خَمُش جانْ زِبَدَن رَست، خَمُش
باده سِتان که دِگَران عَربَده دارند و جَدَل
اُسْکُتْ یا صاحِ کَفی، وَاعْفُ عَفا اللّهُ عَفا
هاتِ رَحیقًا بِصَفا، قَدْ وَصَلَ الْوَصْلُ وَصَل
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
