حکیم:

«بنی آدم اعضای یکدیگرند»
همان نخل را شاخ و برگ و بر اند

دماغ ار خرد زاست از فطرت است
اگر پا زمین ساست از فطرت است

یکی کار فرما ، یکی کار ساز
نیاید ز محمود کار ایاز

نبینی که از قسمت کار زیست
سراپا چمن می شود خار زیست
مرد مزدور:

فریبی به حکمت مرا ای حکیم
که نتوان شکست این طلسم قدیم

مس خام را از زر اندوده ئی
مرا خوی تسلیم فرموده ئی

کند بحر را آبنایم اسیر
ز خارا برد تیشه ام جوی شیر

حق کوهکن دادی ای نکته سنج
به پرویز پرکار و نا برده رنج

خطا را به حکمت مگردان صواب
خضر را نگیری بدام سراب

به دوش زمین بار ، سرمایه دار
ندارد گذشت از خور و خواب و کار

جهان راست بهروزی از دست مزد
ندانی که این هیچ کار است دزد

پی جرم او پوزش آورده ئی
به این عقل و دانش فسون خورده ئی

«اقبال لاهوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir