مُطربِ عشقِ اَبَدم، زَخْمهٔ عشرت بِزَنَم
ریشِ طَرَب شانه کُنم، سَبْلَتِ غم را بِکَنَم

تا همه جانْ ناز شود، چون که طَرَب ساز شود
تا سَرِ خُم باز شود، گِل زِسَرَش دور کُنم

چون که خَلیلی، بُدِه‌ام، عاشقِ آتشکَده‌ام
عاشقِ جان و خِرَدَم، دشمنِ نَقْشِ وَثَنَم

وَقتِ بهار است و عَمَل، جُفتیِ خورشید و حَمَل
جوش کُند خونِ دِلَم، آب شود برفِ تَنَم

ای مَهْ تابان شُده‌یی، از چه گُدازان شُده‌یی؟
گفت گرفتارِ دِلَم، عاشقِ رویِ حَسَنَم

عشقِ کسی می‌کَشَدَم، گوش کَشان می‌بَرَدَم
تیرِبَلا می‌رَسَدَم، زان همه تَنْ چون مِجَنَم

گرچه دَرین شور و شَرَم، غَرقهٔ بَحرِ شِکَرم
گرچه اسیرِ سَفَرم، تازه به بویِ وَطَنَم

یارِ وصالی بُدِه‌ام، جُفتِ جَمالی بُدِه‌ام
فلسفه بَرخوانْد قَضا، داد جدایی به فَنَم

تا که رَگی در تَنِ من جُنبَد، من سویِ وَطَن
باشم پَرّان و دَوان، ای شَهِ شیرین ذَقَنَم

دَم به دَم آن بویِ خوشش، وان طَلَبِ گوش کَشَش
آب روان کرد مرا، ساقیِ سَرو و سَمَنَم

هَمرَهِ یعقوب شُدم، فِتْنهٔ آن خوب شُدم
هدیه فِرستَد به کَرَم یوسُفِ جان، پیرهَنَم

اَلْحَقْ جانا چه خوشی، قوسِ وَفا را تو کَشی
در دو جهان دیده بُوَد، هیچ کسی چون تو صَنَم؟

بر بَرِ او بَر بِزَنَم، گرچه بَرابَر نَزَنَم
شیشه بر آن سنگ زَنَم، بَندهٔ شیشه شِکَنَم

پیلْ به خُرطومِ جَفا، قاصِدِ کعبه شده است
من چو اَبابیلِ حَقَم، یاورِ هر کَرگَدَنَم

صَیقلِ هر آیِنِه ام، رُستمِ هر مَیمَنه ام
قُوَّت هر گُرْسِنه‌ام، اَنْجُمِ هر اَنْجُمَنَم

مَعنیِ هر قَدّ و خَدَم، سایهٔ لُطفِ اَحَدم
کعبهٔ هر نیک و بَدَم، دایهٔ باغ و چَمَنَم

آتشْ بَدخوی بُوَد، سوزشِ هر کوی بُوَد
چون که نِکوروی بُوَد، باشد خوبِ خُتَنَم

گَر تو بِدین کَژْنِگَری، کاسه زنی، کوزه خوری
سایهٔ عَدلِ صَمَدَم، جُز که مُناسب نَتَنَم

وَقت شُد ای شاهِ شَهان، سَروَرِ خوبانِ جهان
که به کَرَم شرح کُنی، آن کِه نگوید دَهَنَم