کارِ مرا چو او کُند، کارِ دِگَر چرا کُنم
چون که چَشیدم از لَبَش، یاد شِکَر چرا کُنم؟

از گُلْزار چون رَوَم؟ جانِبِ خار چون شَوَم
از پیِ شبْ چو مُرغِ شب، تَرکِ سَحَر چرا کُنم؟

باده اگر چه می‌خورَم، عقلْ نرفت از سَرَم
مَجْلِسِ چون بهشت را، زیر و زَبَر چرا کُنم؟

چون که کَمَر بِبَسته‌ام، بَهرِ چُنان قَمَررُخی
از پِیِ هر ستاره، گو تَرکِ قَمَر چرا کُنم؟

بر سَرِ چَرخِ هفتمین، نامِ زمین چرا بَرَم؟
غیرتِ هر فرشته ام، ذِکرِ بَشَر چرا کُنم؟