گَر تو بِنِمی خُسپی، بِنْشین تو که من خُفتَم
تو قِصّهٔ خود می‌گو، من قِصّهٔ خود گفتم

بس کردم از دَستان، زیرا مَثَلِ مَستان
از خوابْ به هر سویی، می‌جُنبَم و می­اُفتم

من تشنهٔ آن یارم، گَر خفته و بیدارم
با نَقْشِ خیالِ او، همراهم و هم جُفتم

چون صورتِ آیینه، من تابِعِ آن رویَم
زان رو صِفَتِ او را، بِنْمودم و بِنْهُفتم

آن دَم که بِخَندید او، من نیز بِخَندیدم
وان دَم که بَرآشُفت او، من نیز بَرآشُفتم

باقیش بگو تو هم، زیرا که زِ بَحرِ توست
دُرهایِ مَعانی که در رشتهٔ دَم سُفتَم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir