هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر بیان می‌کند که از توبه کردن از عشق و جرم‌های عاشقانه خودداری می‌کند و از کسانی که توبه می‌کنند بیزار است. او خود را مانند مجنون، عاشق لیلی می‌داند و عشق خود را بی‌سر و پا توصیف می‌کند. شاعر احساسات متناقضی مانند زار بودن و بیمار بودن را تجربه می‌کند و خود را هم قفص تنگ و هم جعفر طیار می‌داند.
رده سنی:
16+
این شعر حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و احساساتی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده‌تر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.
غزل شمارهٔ ۱۴۵۶
توبه نکُنم هرگز، زین جُرم که من دارم
زان کَس که کُند توبه زین واقعه، بیزارم
مَجنونْ زِ غَمِ لیلی، چون توبه نکرد ای جان
صد لیلی و صد مَجنون، دَرج است در اسرارم
بس بی‌سَر و پا عشقی، که عاشق و معشوقم
هم زارم و بیمارم، هم صِحَّتِ بیمارم
اندیشهٔ پَرَّنده، زین سوخته پَرگشته
کَهْ من قَفَصِ تَنگَم کَهْ جعفرِ طَیّارم
زان کَس که کُند توبه زین واقعه، بیزارم
مَجنونْ زِ غَمِ لیلی، چون توبه نکرد ای جان
صد لیلی و صد مَجنون، دَرج است در اسرارم
بس بی‌سَر و پا عشقی، که عاشق و معشوقم
هم زارم و بیمارم، هم صِحَّتِ بیمارم
اندیشهٔ پَرَّنده، زین سوخته پَرگشته
کَهْ من قَفَصِ تَنگَم کَهْ جعفرِ طَیّارم
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۵۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
