هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، احساسات عمیق انسانی مانند ناامیدی، تنهایی، ضعف و ناتوانی در برابر تقدیر را بیان می‌کند. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند خاکستر، شمع، سایه و آینه، حالات روحی خود را به تصویر می‌کشد. او از ناتوانی در رسیدن به آرزوها، گذر عمر و بی‌پناهی سخن می‌گوید و در نهایت به عریانی و بی‌پیرایگی وجود خود اشاره می‌کند.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر، همراه با تصاویر پیچیده و احساسات سنگین، برای درک و ارتباط بهتر، به بلوغ فکری و تجربه زندگی بیشتری نیاز دارد. نوجوانان ممکن است در درک کامل این مفاهیم با مشکل مواجه شوند.

غزل شمارهٔ ۱۹۰

لغزشی خورده ز پا تا سر ما
خنده دارد خط بی‌مسطر ما

ذره پر منفعل اظهار است
کو هیولا وکجا پیکر ما

می‌نهد بر خط زنهار انگشت
موی چینی زتن لاغرما

خنده زن شمع ازبن بزم‌گذشت
گل بچینید ز خاکستر ما

جهد ازآیینهٔ ما زنگ نبرد
منفعل شدکف روشنگر ما

خواب ما زبر سیاهی ببالد
سایه افکند به سر بستر ما

عمرها شدکه عرق می‌گرییم
شرم حسنی است به چشم‌ترما

حیف همت‌که زمانی چوحباب
صدف بحر نشدگوهر ما

چهرهٔ زرد، شکنها اندوخت
سکه زد ضعف‌کنون بر زرما

عجز طومار طلبها طی‌کرد
مهر شد آبله بر دفتر ما

شمع حرمانکدهٔ بیکسی‌ام
پا مگر دست نهد برسرما

رنگ پرواز ندیدیم به خواب
بالش نازکه دارد پر ما

علت بی‌بصری را چه علاج
نگهی داشت تغافلگر ما

نیست پیراهن دیگر بیدل
غیر عریانی ما در بر ما
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.