هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عارفانه، با استفاده از استعاره‌های زیبا و تصاویر شاعرانه، به توصیف عشق و ستایش معشوق می‌پردازد. شاعر با به‌کارگیری عناصر طبیعی مانند آفتاب، سایه، ماه و شبنم، احساسات عمیق خود را بیان می‌کند و از غرور و بی‌اعتنایی معشوق شکایت دارد. همچنین، مفاهیمی مانند عجز، انتظار، و حیرت در برابر جمال معشوق در شعر نمود دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عارفانه است و درک کامل آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مفاهیم به‌کاررفته ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۳۵۵

ای جلوهٔ تو سرشکن شان آفتاب
خندیده مطلع تو به دیوان آفتاب

پیغام عجز من ز غرورت شنیدنی‌ست
مکتوب سایه دارم و عنوان آفتاب

در هرکجا نگاه پر افشان روز بود
شوق تو د‌اشت اینهمه سامان آفتاب

شب محو انتظارتو بودم دمید صبح
گشتم به یاد روی تو قربان آفتاب

چون سایه پایمال خس و خار بهتر است
آن سرکه نیست‌گرم ز احسان آفتاب

از چرخ سفله‌کام چه جویم‌که این خسیس
هر شب نهان‌کند به بغل نان آفتاب

همت به جهد شبنم ما نازمی‌کند
بستیم اشک خویش به مژگان آفتاب

ای لعل یار ضبط تبسم مروت است
تا نشکنی به خنده نمکدان آفتاب

چون ماه نو ز شهرت رسوایی‌ام مپرس
چاکی کشیده‌ام زگریبان آفتاب

بیدل به حسن مطلع نازش چسان رسیم
ما راکه ذره ساخته حیران آفتاب
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.