طَبیبیم، حَکیمیم، طَبیبانِ قَدیمیم
شَرابیم و کَبابیم، و سُهَیلیم و اَدیمیم

چو رَنْجورِ تَن آید، چو مَعجونِ نَجاحیم
چو بیمارِ دل آید، نِگاریم و نَدیمیم

طَبیبان بِگُریزند، چو رَنْجور بِمیرد
ولی ما نَگُریزیم، که ما یارِ کَریمیم

شِتابید، شِتابید، که ما بر سَرِ راهیم
جهانْ دَرخورِ ما نیست، که ما ناز و نَعیمیم

غَلَط رفت، غَلَط رفت، که این نَقْشْ نه ماییم
که تَنْ شاخِ درختی‌‌‌ست ‌و ما بادِ نَسیمیم

ولی جُنبشِ این شاخ، هم از فِعْلِ نَسیم است
خَمُش باش، خَمُش باش، هم آنیم و هم اینیم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir