هوش مصنوعی: این متن شعری است که از سفر و تلاش سخن می‌گوید. شاعر از سختی‌های راه و غربت می‌گوید و اینکه با وجود مشکلات، به مقصد نهایی رسیده است. او از اشک‌های ریخته شده و گذر از سختی‌ها صحبت می‌کند و در نهایت به آرامش و رسیدن به هدف اشاره می‌کند.
رده سنی: 15+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر دیده می‌شود.

غزل شمارهٔ ۱۴۹۲

بارِ دِگَر از راهْ سویِ چاه رَسیدیم
وَزْ غُربَتِ اجسامْ به اَللّه رَسیدیم

با اسپْ بِدان شاه کسی چون نَرَسیده‌ست
ما اسپ بِدادیم و بِدان شاه رَسیدیم

چون ابر بَسی اشکْ دَرین خاک فَشاندیم
وَزْ ابر گُذشتیم و بِدان ماه رَسیدیم

ای طَبْل زَنان نوبَتِ ما گشت، بِکوبید
وِیْ تُرک بُرون آ، که به خَرگاه رَسیدیم

یک چند چو یوسُفْ به بُنِ چاهْ نِشَستیم
زان سَر رَسَن آمد، به سَرِ چاه رَسیدیم

ما چند صَنَم پیشِ مُحَمَّد بِشِکَستیم
تا در صَنَمِ دِلْبَرِ دِلْخواه رَسیدیم

نزدیک‌تر آیید که از دور رَسیدیم
وَ احْوال بِپُرسید، که از راه رَسیدیم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۹۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۹۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.