سالی نزاعی در پیادگان حجیج افتاده بود و داعی در آن سفر هم پیاده انصاف در سر و روی هم فتادیم و داد فسوق و جدال بدادیم کجاوه نشینی را شنیدم که با عدیل خود میگفت یاللعجب پیاده عاج چو عرضه شطرنج به سر می‌برد فرزین میشود یعنی به از آن میگردد که بود و پیادگان حاج بادیه به سر بردند و بتر شدند

از من بگوی حاجی مردم گزای را
کو پوستین خلق به آزار می درد

حاجی تو نیستی شترست از برای آنک
بیچاره خار میخورد و بار میبرد

«سعدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir