به پیشِ بادِ تو ما هَمچو گَردیم
بدان سو که تو گَردی چون نگردیم؟

زِ نورِ نوبَهارت سَبز و گرمیم
زِ تاثیرِ خَزانَت سرد و زَردیم

زِ عکسِ حِلْمِ تو تسلیم باشیم
زِ عکسِ خَشمِ تو اَنْدَر نَبَردیم

عَدَم را بَرگُماری جُمله هیچیم
کَرَم را بَرفَزایی جُمله مَردیم

عَدَم را و کَرَم را چون شِکَستی
جهان را و نهان را دَرنَوردیم

چو دیدیم آنچه از عالَم فُزون است
دو عالَم را شِکَستیم و بِخَوردیم

به چَشمِ عاشقانْ جان و جهانیم
به چَشمِ فاسقانْ مَرگیم و دَردیم

زمستان و تَموز از ما جُدا شُد
نه گرمیم ای حَریفان و نه سَردیم

زمستان و تَموز اَحْوالِ جسم است
نه جسمیم این زمان ما روحِ فَردیم

چو نَطْعِ عشقِ خود ما را نِمودی
به مُهره‌یْ مِهرِ تو کُاسْتادِ نَردیم

چو گفتی بَسْ بُوَد خاموش کردیم
اگر چه بُلبُلِ گُلْزار و وَرْدیم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir