مَگَردان رویِ خود ای دیده رویَم
به من بِنْگَر که تا از تو بِرویَم

سَبویِ جسمم از چَشمه‌ات پُرآب است
مَکُن ای سَنگ دل مَشْکَن سَبویَم

تو جویاییّ و من جویان تَر از تو
کِه داند تو چه جویی من چه جویَم؟

همین دانَم که از بویِ گُلِ تو
مِثالِ گُل قَبا در خونْ بِشویَم

مَنَم ضَرّاب و عشقَت چون تَرازو
ازین خاموشِ گویا چند گویم

زِهی مُشکل که تو خود سو نداری
وَ من در جُستنِ تو سو به سویَم

تو اَنْدَر هیچ کویی دَرنگُنجی
وَ من اَنْدَر پِیِ تو کو به کویَم