مرا خواندی زِ دَر تو جَستی از بام
زِهی بازی زِهی بازی زِهی دام

از آن بازی که من می‌دانم و تو
چه بازی‌‌ها تو پُخْتَسْتیّ و من خام

تویی کَزْ مَکْر و از اَفْسوس و وَعده
چو خواهی سنگ و آهن را کُنی رام

مَها با این همه خوشیْ تو چونی
زِ زَحْمَت‌‌‌هایِ ما وَزِ جورِ اَیّام

چه می‌پُرسَم؟ تو خود چون خوش نباشی؟
که در مَجْلِس تو داری جام بر جام

مرا در راهْ دی دُشنام دادی
چُنین مَستم زِ شیرینیِّ دُشنام

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir