هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از جدایی از دنیای مادی و سفر به سوی عالم معنا و غیب سخن می‌گوید. او از رهایی از دغدغه‌های دنیوی و رسیدن به سعادت و آرامش درونی صحبت می‌کند و بیان می‌کند که جان خود را به سوی عالم بی‌نشان و بی‌کران برده است. شاعر از تجربه‌های روحانی و عرفانی خود می‌گوید و اینکه چگونه از امتحانات و بلایا عبور کرده و به آرامش رسیده است.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با این مفاهیم ارتباط برقرار کنند و آن را درک کنند.
غزل شمارهٔ ۱۵۴۶
رفتم تَصْدیع از جهان بُردم
بیرون شُدم از زَحیر و جان بُردم
کردم بِدْرود هم نِشینان را
جان را به جهانِ بی‌نشان بُردم
زین خانه شِشْدَری بُرون رفتم
خوش رَختْ به سویِ لامَکان بُردم
چون میرِ شکارِ غَیب را دیدم
چون تیر پَریدم و کَمان بُردم
چوگانِ اَجَل چو سویِ من آمد
من گویِ سعادت از میان بُردم
از روزَنِ من مَهی عَجَب دَرتافت
رفتم سویِ بام و نَردبان بُردم
این بامِ فَلَک که مَجْمَعِ جان‌هاست
ز آن خوش تَر بُد که من گُمان بُردم
شاخِ گُل من چو گشت پَژمُرده
بازش سویِ باغ و گُلْسِتان بُردم
چون مُشتری‌یی نبود نَقْدم را
زودش سویِ اصلِ اصلِ کان بُردم
زین قَلْب زنانْ قُراضه جان را
هم جانِبِ زَرگَر اَرْمَغان بُردم
در غَیبْ جهانِ بی‌کَران دیدم
آلاچِقِ خود بِدان کَران بُردم
بر من مَگِری که زین سَفَر شادم
چون راه به خِطّه جِنان بُردم
این نُکته نویس بر سَرِ گورم
که سَر زِ بَلا و اِمْتِحان بُردم
خوش خُسْپ تَنا دَرین زمین که من
پیغامِ تو سویِ آسْمان بُردم
بَربَند زَنَخ که من فَغان‌‌ها را
سَرجُمله به خالقِ فَغان بُردم
زین بیش مگو غَمِ دلْ ایرا من
دل را به جَنابِ غَیب دان بُردم
بیرون شُدم از زَحیر و جان بُردم
کردم بِدْرود هم نِشینان را
جان را به جهانِ بی‌نشان بُردم
زین خانه شِشْدَری بُرون رفتم
خوش رَختْ به سویِ لامَکان بُردم
چون میرِ شکارِ غَیب را دیدم
چون تیر پَریدم و کَمان بُردم
چوگانِ اَجَل چو سویِ من آمد
من گویِ سعادت از میان بُردم
از روزَنِ من مَهی عَجَب دَرتافت
رفتم سویِ بام و نَردبان بُردم
این بامِ فَلَک که مَجْمَعِ جان‌هاست
ز آن خوش تَر بُد که من گُمان بُردم
شاخِ گُل من چو گشت پَژمُرده
بازش سویِ باغ و گُلْسِتان بُردم
چون مُشتری‌یی نبود نَقْدم را
زودش سویِ اصلِ اصلِ کان بُردم
زین قَلْب زنانْ قُراضه جان را
هم جانِبِ زَرگَر اَرْمَغان بُردم
در غَیبْ جهانِ بی‌کَران دیدم
آلاچِقِ خود بِدان کَران بُردم
بر من مَگِری که زین سَفَر شادم
چون راه به خِطّه جِنان بُردم
این نُکته نویس بر سَرِ گورم
که سَر زِ بَلا و اِمْتِحان بُردم
خوش خُسْپ تَنا دَرین زمین که من
پیغامِ تو سویِ آسْمان بُردم
بَربَند زَنَخ که من فَغان‌‌ها را
سَرجُمله به خالقِ فَغان بُردم
زین بیش مگو غَمِ دلْ ایرا من
دل را به جَنابِ غَیب دان بُردم
وزن: مفعول مفاعلن مفاعیلن (هزج مسدس اخرب مقبوض)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۴۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۴۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
