هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های پیچیده، به موضوعاتی مانند ناپایداری زندگی، بی‌اعتباری دنیا، غم و اندوه، و گذر زمان می‌پردازد. شاعر با بیان اینکه همه چیز زودگذر است، از خواننده می‌خواهد به دلبستگی‌های دنیوی پشت پا بزند و به حقیقت وجودی خود بیندیشد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۶۴۱

سرکشیها به مرگ راهبرست
گردن موج را حباب سرست

نیست در رنگ اعتبار ثبات
آبروها چو موج درگذرست

سفله بر خرده‌های زر نازد
لاف پرواز سنگ از شررست

فال راحت مزن ‌کزین ‌کف خاک
هرچه آسوده‌تر، فسرد‌ه تر ست

دلخراشی‌ست غرض ‌جوهر هوش
وقت آیینه خوش‌ که بیخبر ست

شوق واماندگی نصیبت مباد
دل افسرده نالهٔ دگرست

بی تو چندان گر‌‌یستم که چو ابر
سایهٔ من سواد چشم ترست

از هجوم بهار اَبله‌ام
جاده پنهان چو رشته در گهرست

بر اثرهای عجز می‌تازم
همچو رنگم شکست بال و پرست

پشت تمکین به اعتبار قوی‌ست
کوه را لعل مهره ی ‌کمرست

در طبلگاه دل چو موج و حباب
منزل و جاده هر دو در سفرست

غفلت،‌ افسون نارسایی ماست
دست خوابیدگان به زیر سرست

بیدل ازگریه شهرتی داریم
بال پرو‌از ابر چشم ترست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۴۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۴۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.